Sinds 1987 werkt Evelien al bij Villa Regina in Doorn, eerst als verzorgende en tegenwoordig als manager. Je kunt dus wel zeggen dat Evelien een beetje verknocht is aan de locatie.
We leveren een bijdrage aan een waardevol leven
Door de jaren heen is er veel veranderd. Een wisseling van eigenaar en een verbouwing tot de huidige sprookjesachtige villa bijvoorbeeld. Sliepen de bewoners vroeger op slaapzalen, tegenwoordig hebben ze allemaal een prachtig eigen appartement. Maar de reden waarom Evelien in de zorg werkt is niet anders geworden. “Ik doe het voor die glimlach op de gezichten. Eén van de bewoners was laatst bang om alleen te zijn. Die dag heb ik vanuit haar appartement mijn administratie bijgewerkt. Helemaal kalm werd ze ervan. Ook al werk ik nu als locatiemanager, de bewoners zijn nog steeds de reden dat ik in de zorg wil werken.” En ook de villa heeft een speciale plek in haar hart. “Door de kleinschaligheid van de villa heb ik een goede band met de bewoners en hun familie, maar ook met mijn team. Dat geeft echt een familiegevoel, wat ik heel prettig vind.” Helaas ervaren ze soms ook de harde kant van dit werk: het afscheid. “Het afgelopen jaar zijn we helaas een aantal bewoners verloren. Niet door corona, maar door de loop van het leven. Dit blijft ingrijpend, zeker omdat we zo hecht zijn. Rouwen is stilstaan en doorgaan. Slijten doet het nooit, maar je leert er wel mee omgaan. We koesteren dat we in de laatste fase van hun leven nog iets hebben kunnen betekenen voor ze.”
Dankbaar werk
Evelien wist al snel wat ze later wilde worden. Het doel van haar studie was eerst nog een baan in de kraamzorg, maar tijdens een stage kwam ze hier al snel van terug. Een stage in de ouderenzorg gaf wel de bevestiging dat de zorg bij haar past. “Psychogeriatrie is helemaal mijn ding. Hier heb ik het gevoel dat ik echt iets voor de mensen kan betekenen. Bewoners zijn zo leuk en ontzettend dankbaar. Ik voel me heel erg gewaardeerd.” Het leukste wat Evelien heeft meegemaakt? Daar moet ze even over denken, want ze heeft zoveel mooie herinneringen. ”In de zorg draag je natuurlijk geen sieraden, dus ook geen trouwring. Een van de bewoners vroeg of ik met hem wilde trouwen. Dat vond ik zo mooi. Meneer vertoonde wat gedragsproblemen, maar bij mij voelde hij zich veilig: we hadden een hele speciale band.”