Een bezoek aan mijn moeder begint altijd op dezelfde manier: eerst een dikke knuffel, dan een kop koffie of thee. De ene keer zitten we in de woonkamer, de andere keer in haar appartement en als het even kan op het terras. Daarna maken we een wandeling, doen een spelletje of halen herinneringen op aan de hand van oude foto’s. Elke week geef ik ook haar spullen aandacht. In mijn hoofd zit inmiddels een lijstje dat ik in gedachten naloop. Het is maar een kort lijstje, want het grote werk – het appartement schoonmaken en haar kleding wassen en strijken – wordt door medewerkers goed gedaan. Daar heb ik geen omkijken naar, ik bof.
Ik begin met ventileren. Vandaag staat het raam open. Fijn, die frisse lucht, daar houdt mam van. Volgens mij is het ook goed voor haar, het zorgt voor heldere gedachten. De volgende halte is haar nachtkastje. De tuitbeker vul ik met vers water voor de komende nacht. Daarnaast staat het potje met gedroogde pruimen. Mam eet er elke dag twee om haar stoelgang te stimuleren. Oeps, het potje is leeg, net als de voorraadzak. Tijd om nieuwe te kopen, dat moet ik onthouden.
In de kledingkast leg ik zo nodig wat spullen op hun vaste plek en ik kijk of ik een onbekend stuk zie. Logisch dat dat een enkele keer gebeurt, naamlabels zijn soms onvindbaar of verdwenen. Nu kom ik een onbekend washandje tegen, ik breng het straks naar de centrale wasruimte. Dan de badkamer. In het rode emmertje laat mam regelmatig, net als vroeger in haar eigen huis, wat onderkleding weken. Reuze handig volgens haar, ik ben wat minder enthousiast. Vandaag is het emmertje leeg.
Met veel belangstelling onderzoek ik altijd het netje van de rollator. Mijn moeder is van de generatie die van nature duurzaam is. Dat betekent: weggooien is zonde, verzamel wat nog bruikbaar is. Ik vind altijd minimaal tien min of meer ongebruikte servetten en iets eetbaars. Deze keer twee kletskoppen, keurig ingepakt in een servetje en een appel. De koekjes zijn voor straks, de appel leg ik op haar tafel en de servetjes neem ik mee, die ruim ik thuis op.
Tot slot geef ik de planten water. Dat is een makkie, de vetplant kan maanden zonder en de paarse orchidee die eeuwig lijkt te bloeien heeft aan een slok genoeg. Alle punten op mijn denkbeeldige lijst zijn afgevinkt. Tijd voor nog een kop thee met mam.
Annemarie, dochter van Ineke. Wil je reageren? Mail naar annemarie@bergamot.nl
