Geschreven door Annemarie
“Beter te vroeg dan te laat, dan kan je moeder nog wennen”, zei de een.
“Laat haar toch in haar vertrouwde omgeving zolang het gaat”, zei de ander.
“Ik zie dat ze achteruit gaat en vind het tijd om te verhuizen”, zei mijn ene broer.
“Ze redt het tot nu toe prima”, zei de tweede.
“Ik blijf hier gewoon wonen want dit is mijn huis”, zei mijn moeder. “Bovendien heb ik mijn buurman nog. Hij is bijna net zo oud als ik en woont ook alleen.”
Wat is het juiste moment om te verhuizen? We hebben er vaak over gepraat, mijn broers en ik, met en zonder onze moeder. Hoe weeg je de voordelen van meer zorg, meer mensen om haar heen en meer activiteiten af tegen de nadelen, met als belangrijkste het verlaten van de omgeving waar ze bijna 50 jaar woont?
“Ik ben er ook nog”, zei ik vorig jaar rond deze tijd. “Het wordt mij te veel. De zorg voor mam, de samenwerking met de steeds wisselende zorg aupairs uit Oost-Europa die bij haar wonen en de aandacht voor huis en tuin.” Over haar toekomstige woonplaats waren we het eens, dat zou Wageningen worden, dichtbij mij, haar enige dochter. Dat woog zwaarder dan de krimpende kring van vrienden en kennissen in haar vertrouwde omgeving.
Haar eerste bezoek aan Villa de Lawet begon mijn moeder met haar hakken in het zand. Hier wonen? Nee, dat wilde ze beslist niet. Tijdens de rondleiding ontdooide ze langzaam en zag ze ook voordelen. Later die dag was ze helemaal om, ze zou gaan verhuizen. In de twee maanden tot de verhuisdatum wisselde haar mening regelmatig, de laatste weken gooide ze steeds meer haar kont tegen de krib, de laatste paar dagen was ze boos en verdrietig en op de verhuisdag zenuwachtig. De eerste dagen vond ze leuk en lastig tegelijk, ze riep “ik heb al een nieuwe vriendin” en “waarom stoppen jullie me in dit huis, zijn jullie soms gek geworden?”
Nu speelt ze Japans biljart of bingo, maakt een legpuzzel, laat een slang om haar nek leggen, wandelt met de wandelclub, knuffelt een paardje en is zorgzaam naar bewoners, al kan ze dat laatste ook wat overdrijven. Het meest geniet ze van muzikanten, dan zingt, lacht en danst ze en nodigt medebewoners uit om mee te feesten. Haar huis en haar buurman heeft ze nog niet gemist. Oude bomen moet je niet verplanten, zeggen ze. Met persoonlijke zorg kan het reuze meevallen.
Annemarie, dochter van Ineke. Wil je reageren? Mail naar annemarie@bergamot.nl
