Geschreven door Annemarie
Het is Tweede Paasdag. Samen met mijn schoonmoeder sta ik voor het monumentale pand waar mijn moeder sinds een half jaar woont. Ik druk op de bel en even later hoor ik: “Goedemorgen, Villa de Lawet, voor wie kan ik de deur opendoen?” Deze vraag heb ik al vaak gehoord en elke keer weer ervaar ik hem als een uitnodiging. Iemand wil voor mij de deur opendoen. Nog voor ik binnen ben, voel ik me welkom.
Ik noem mijn naam en de deur gaat open. Mijn schoonmoeder, die hier voor het eerst is, zegt enthousiast: “Wat een ruime hal en wat een mooi zitje.” Op weg naar de eethoek wensen drie medewerkers ons een goede morgen. A voegt daaraan toe: “Jullie komen toch voor Ineke? Ze is net uit bed en wilde nog even boven blijven.” Ik realiseer me opnieuw hoe fijn het is dat iedereen hier zijn eigen dagritme kan volgen. Vroege vogel of uitslaper, alles mag.
Op weg naar de lift om naar mijn moeder te gaan zie ik haar buurvrouw staan. Ze wil naar haar appartement, maar gaat liever niet alleen met de lift. Medewerker B wil met haar mee, maar dat hoeft niet nu ze met ons mee kan. Onderweg naar boven maken we een praatje en de buurvrouw vraagt mijn schoonmoeder of ze haar appartement wil bekijken. Dat wil ze natuurlijk graag. Als ze op het naambordje ziet dat de buurvrouw dezelfde meisjesnaam heeft als zij en hoort dat hun vaders allebei afkomstig zijn uit Friesland, verschuift het gespreksonderwerp van de geschiedenis van de prachtige houten kasten naar de woonplaatsen van hun ouders. Ik laat de dames alleen en ga naar mijn moeder. Ze heeft trek gekregen en wil naar beneden.
Zo gezegd, zo gedaan. Even later zitten we aan tafel. Mijn moeder wordt op haar wenken bediend door C met een kop thee en een boterham met honing, ik haal voor mijn schoonmoeder en mij een kop koffie en een paaseitje. Dan komt medebewoner P bij ons zitten. Hij speelt vaak Rummikub met mijn moeder en blijkt ook te schilderen. Hij nodigt ons uit om zijn werken te bekijken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Met zijn vieren, een scootmobiel, een rollator en een wandelstok passen we precies in de lift.
In de hoekkamer van P bewonderen we eerst het mooie uitzicht, daarna de kleurige schilderwerken – ‘ik begin gewoon en dan ontstaat het vanzelf’ – en tot slot vogel Pietje, een kruising tussen een parkiet en een puttertje. Dan is het bijna lunchtijd. We dalen weer af naar de begane grond. P en mijn moeder zoeken een plek aan tafel en mijn schoonmoeder en ik vertrekken. Het was een rijkgevulde, goede morgen.
Annemarie, dochter van Ineke, een van de bewoners van onze villa de Lawet.
Wil je reageren? Mail naar annemarie@bergamot.nl
